Αμαρτίες γονέων…

Κι εγώ έχω προτρέψει φίλους να κάνουν ό,τι λέει ο πατέρας μου. Ο πατέρας μου λέει τρία πράγματα:

1) Ο ύπνος είναι χαμένη ζωή. Φυσικά, λέει ο μπαμπάς μου, και θα κοιμηθείς. Αλλά μην κοιμάσαι περισσότερο από ό,τι χρειάζεσαι. Βγες και απόλαυσε τη ζωή σου, γιατί περνάει μέρα με τη μέρα, και ό,τι έχεις χάσει δεν γυρίζει πίσω. Επίσης, μην κοιμάσαι όρθιος. Δούλεψε το μυαλό σου, ξύπνα.

2) Όταν περνάς κάπου όμορφα, μην φεύγεις για να πας κάπου αλλού. Τη σκέφτεσαι τη φάση: να πίνεις κάπου γκράπες, να τραγουδάς, να περνάς όμορφα και κάποιος να πετάξει τη φαεινή ιδέα «ρε παιδιά; Δεν σηκωνόμαστε όπως είμαστε έτσι, να πάμε στο σπίτι του Μάσιμο (πχ) να το συνεχίσουμε;». Ζητάς, λοιπόν, λογαριασμό, βλέπεις το σύνολο, κάνεις τη διαίρεση, μαζεύεις τα λεφτά, σηκώνεσαι, βγαίνεις έξω, πού έχεις αφήσει το ποδήλατο… α, ναι, τρεις δρόμους πιο πέρα, περπατάς, το βρίσκεις, καβαλάς, κάνεις ένα μισάωρο μέχρι το σπίτι του Μάσιμο, ανεβαίνεις, ο Μάσιμο δεν έχει φτάσει ακόμα, περιμένεις, κάποια στιγμή έρχεται ο Μάσιμο με άλλους τρεις, μπαίνετε μέσα, κάθεστε, ο Μάσιμο φτιάχνει εσπρέσο, κανένα τέταρτο αργότερα έρχονται και οι άλλοι, κάθονται, κι άλλοι καφέδες, βλέπετε λίγο τους δίσκους του, συζητάτε τα βιβλία του, ένα μισαωράκι αργότερα η νύστα σου ψιθυρίζει στο αυτί, σου χαϊδεύει τα μαλλιά, λες «παιδιά εγώ την κάνω», φεύγεις, πας σπίτι, κοιμάσαι. α) Πού πήγαν οι χοροί και τα τραγούδια; β) δεν φτάνει που δεν περνάς πια τόσο καλά, τώρα κοιμάσαι κιόλας (βλ. 1).

3) Που να με χτυπάς κάτω, δεν θυμάμαι ποιο είναι αυτό το τρίτο. Ούτε κι εκείνος. Εδώ και χρόνια! Αλλά αν έπρεπε να μαντέψω, θα έλεγα πως είναι κάτι που μοιάζει με το «μην κάνεις ποτέ λίστες, μετά από χρόνια κάτι θα ξεχάσεις και η λίστα σου θα είναι λειψή».

Κι εγώ ένιωσα υπερήφανη για τον πατέρα μου. Επί σαράντα χρόνια πάλευε με τα χέρια του τους καρκίνους των άλλων. Θυμάται τα ονόματα τους, έλεγε τις ιστορίες τους «για να μην τους ξεχάσουμε», έκλαιγε για εκείνους (τους πολλούς) που έχασαν τη μάχη (μαζί την έχασαν) και, όταν βγήκε στη σύνταξη και πήγε στην τράπεζα, συνειδητοποίησε ότι δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ κανέναν – και κάποιοι τον είπαν και κορόιδο. Και τότε που κλαίγοντας οι υφιστάμενοί του στο «πάρτι συνταξιοδότησής» του, του έλεγαν «δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ» και «μείνετε λίγο ακόμη, έναν χρόνο ακόμη!».

Κι εγώ έχω εξοργιστεί για χάρη του πατέρα μου. Για αδικίες που του έγιναν, όταν κομματικά συμφέροντα δεν του επέτρεψαν να πάρει μια θέση που εδικαιούτο, όταν υφιστάμενός του μας πήρε τηλέφωνο στο σπίτι και απείλησε ότι θα βάλει να μας δείρουν όλους επειδή ο πατέρας μου αρνήθηκε να του επιτρέψει να εγκαταλείπει τους ασθενείς του σε άλλους και να μην πηγαίνει στη δουλειά αδικαιολόγητα.

Όλοι έχουμε διαφορετικούς λόγους για να είμαστε υπερήφανοι για τους γονείς μας. Απλά δεν έχουμε όλοι τα ίδια κριτήρια. Κάποιων τα κριτήρια είναι τόσο ακατανόητα, που χρειάζεσαι συζήτηση με γιατρούς για να καταλάβεις. Μα τους Ουρανούς, χρειάστηκε να ρωτήσω γιατρούς για να τους καταλάβω…  

 

Υ.Γ. Μια δίωξη δεν είναι πολιτική απλά και μόνο επειδή διώκονται πολιτικοί. Πρέπει να διώκονται για την πολιτική τους άποψη για να είναι η δίωξη πολιτική. Όταν διώκονται για βιαιοπραγίες, παραοικονομική δραστηριότητα, φοροδιαφυγή, δολοφονίες, μαστροπεία, εκβιασμούς, προστασία σε μαγαζιά της νύχτας, τότε η δίωξη είναι μια απλή, καθημερινή (οκ… όχι και πολύ «καθημερινή») δίωξη και τίποτα παραπάνω Ας μην τα μπλέκουμε.

Υ.Γ.2 Δεν ξέρω τα νομικά. Απλά μια ερώτηση έχω: αν κάποιος Α διώκεται για κακουργηματική πράξη και κάποιος Β προτρέπει άλλους να «συνεχίσουν το έργο του», τότε αυτός ο Β δεν προτρέπει άλλους σε κακουργηματικές πράξεις; Δεν είναι ποινικά κολάσιμο αυτό;