Εμμονές

Η συνείδηση με έβγαλε από το όνειρο τραβώντας με ξαφνικά από τα μαλλιά, για να ανακαλύψω έντρομη πως η εμμονή ήταν εκεί. Τραχιά, παγωμένη, τριβελιστική.
Τίναξα τα χέρια μου βάζοντας τα ρούχα μου, μήπως και φύγει. Αλλά όχι. Εκεί.
Μπήκα στο ντουζ, γύρισα στο κρύο και σόκαρα όλο μου το κορμί, μήπως και φύγει. Όχι. Εκεί.
Βγήκα από το ντουζ, θόλωσα το μυαλό μου με το πιστολάκι μήπως και την ψήσω. Τίποτα. Εκεί.
Άνοιξα τα παράθυρα και άφησα ένα δροσερό αεράκι να γαργαλήσει το δωμάτιο. Άνοιξα και την πόρτα και στάθηκα στη μέση, μήπως την παρασύρει το ρεύμα. Την είδα να κρατιέται από τα αυτιά μου, από τα χείλη μου, από τα ματόκλαδά μου, κόντρα στον αέρα, να μου πετάει τη γλώσσα. Εκεί.
Περπάτησα αργά προς την κουζίνα. Ήπια ένα μεγάλο ποτήρι νερό, μήπως και την πνίξω. Μπα. Εκεί.
Κοντοστάθηκα. Έψαξα μέσα μου, μήπως κάνω λάθος. Όχι. Ήταν εκεί. Σίγουρα εκεί.
Διστακτικά άνοιξα το ψυγείο. Ήταν εκεί, προκλητική, αυθάδης. Θα υποκύψεις, μου σφύριξε.
Έκλεισα τα μάτια και κράτησα την ανάσα μου. Δεν πρέπει να υποκύψω. Δεν πρέπει.
Άνοιξα ξανά τα μάτια και κοίταξα ίσια μπροστά. Γιατί;
Γιατί όχι;
Με μία υπόκλιση αριστερά, μια υπόκλιση δεξιά, μια επταπλή πιρουέτα και μια απόλυτη αναγνώριση του θριάμβου της, ακούμπησε στο ένα της γόνατο, μου απέδωσε τα σέβη της και αποχώρησε με χάρη ντίβας του μπαλέτου.
Άπλωσα το χέρι αποφασιστικά και έβγαλα δύο αυγά. Τα κράτησα στις δύο μου παλάμες σαν μικρά, νεογέννητα μωρά. Το μυαλό μου γέλασε, τα αυτιά μου γέλασαν, το γέλιο ξέσπασε στο στομάχι μου, έγδαρε το λαρύγγι μου, βούιξε τα αυτιά μου, κόλλησε στους τοίχους και στο ταβάνι.

Τώρα, τρεις ώρες μετά, πίνω καφέ και το σώμα μου καίει. Πού και πού στάζει λίγο γέλιο από το ταβάνι στο κεφάλι μου. Αλλά δεν μετανιώνω τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ. Η φάση είναι yolo.

Τώρα ο Μάσιμο μαζεύει DVD και κάνει λίστες στο Spotify, για να περάσει ευχάριστα η εβδομάδα που θα περάσω κλεισμένη στο σπίτι.

Καταραμένες αλλεργίες.

#yolo

ΥΓ Πριν από την αναγκαστική κατ’ οίκον απομόνωσή μου κατάφερα να γυρίσω ένα αποκαλυπτικό βίντεο που καταδεικνύει τις άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες είναι υποχρεωμένοι να επιβιώνουν οι κάτοικοι της δύστυχης τούτης πόλης. Το ανέβασα με κίνδυνο της ζωής μου στο YouTube ώστε να ενημερωθεί ο κόσμος και να αφυπνιστούν οι ευαίσθητες ψυχές για το μόχθο και τις κακουχίες που τόσο επιδέξια κρύβουν από την κοινή γνώμη οι υπεύθυνοι αυτής της τραγωδίας.

#of_course_not

Κάπου εκεί μέσα, με ένα ποδήλατο, ο Μάσιμο μας κλείνει το μάτι.