Πώς γίνεται, δεν ξέρω. Όταν όμως κάθεσα στην μισοξεχαρβαλωμένη καρέκλα, δίπλα από το τραπεζάκι, κάτω από την τεράστια οθόνη, με τη γρανίτα στο χέρι, τα σανδάλια βυθισμένα στα πετραδάκια, κάτω από τα αστέρια, ο αέρας δεν είναι ποτέ καυτός. Είναι πάντα δροσερός, βάλσαμο.
Η μυρωδιά είναι πάντα από κομμένο γρασίδι. Και πατατάκια. Με λίγο γιασεμί.
Ο καλοκαιρινός ιδρώτας είναι γλυκός. Το γέλιο αβίαστο.
Κι αυτή η γρανίτα μπορεί να έχει και βότκα, μπορεί και όχι. Είναι, όμως, πάντα παιδική. Όπως και το γέλιο. Παιδικό, Αθώο, Αληθινό. Ματιές, βλέμματα, αγγίγματα, σκιρτήματα, γέλια, χαμόγελα. Τα πάντα και τίποτα.
Ο χρόνος δεν υπάρχει. Μέσα σε αυτή τη μαύρη τρύπα, όλα είναι φωτεινά μες στο σκοτάδι.
Κι όσο απ’ έξω φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια, εσύ ζεις για πάντα κάτι νύχτες με φεγγάρι, μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά.
Και δεν αποχαιρετάς κανέναν.
mESSED uP mARIONETTE 