Εδώ που κάθομαι μυρίζει καμμένα πούπουλα. Ένα μέρος του μυαλού μου ανησυχεί για όγκο στον εγκέφαλο, αλλά τα υπόλοιπα μέρη του μυαλού μου του χώνουν σφαλιάρες και το υποχρεώνουν να κάτσει στη γωνία του ήσυχα και να επαναλάβει 1.000 φορές «δεν θα ξαναπάω σινεμά». Από μέσα του.
Αυτό το μέσα του μέσα μου, πόσο μέσα μου είναι;
Τα καμμένα πούπουλα είναι σίγουρα από δεκοχτούρες. Ξέρεις, τα ποντίκια με φτερά που γεμίζουν το μπαλκόνι κουτσουλιές και βάζουν το κεφάλι τους μέσα από το παράθυρό σου και κάνουν «κουκούουου-ού κουκούουου-ου» ακριβώς τη στιγμή που σε είχε πάρει ο γλυκός μεσημεριανός ύπνος. Και όταν πετάγεσαι τρομαγμένος, πετούν με εκείνο το αυτάρεσκο χαμόγελο εκδίκησης στο ράμφος, που σε κάνει να θέλεις να σαβουρντίσεις κάθε δέσμευση βιγκανιζμού και να διαπιστώσεις ο ίδιος πόση ώρα θα χρειαστούν για να ψηθούν στην ηλεκτρική ψησταριά.
Η ζέστη τις κανονίζει για πάρτη σου, βέβαια. Οι δεκοχτούρες αναφλέγονται αυτόματα στους 40 βαθμούς Κελσίου. Τη μια στιγμή πετάνε ανέμελα έξω από το μπαλκόνι σου, φτύνοντας «κουκούου-ού!» σαν κουκούτσι κερασιού και την άλλη ΠΟΥΦ! είναι ξαφνικά μια μπάλα φωτιάς, για τέσσερα δευτερόλεπτα, και μετά καπνός. Και μετά απολύτως τίποτα. Ούτε καν ανάμνηση.
Εξού και η μυρωδιά καμμένων πούπουλων.
Πουπούλων…
**κατάρρευση**
mESSED uP mARIONETTE 